Όταν ένα άτομο έχει διαπράξει μια όβερτ πράξη και μετά την κάνει γουίθχολντ, συνήθως προσπαθεί να εξηγήσει πως αυτή η όβερτ πράξη στην πραγματικότητα δεν ήταν όβερτ πράξη. Αυτό ονομάζεται «δικαιολόγηση».

Όλοι έχουμε ακούσει ανθρώπους να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, αλλά μέχρι τώρα δεν είχαμε καταλάβει τι ακριβώς επιφέρει τη δικαιολόγηση.

Πριν ν’ αναπτυχθούν οι διαδικασίες της Scientology, δεν υπήρχε κανένας τρόπος για ν’ ανακουφιστεί ένα άτομο από το βάρος στη συνείδησή του για τη διάπραξη μιας όβερτ πράξης, εκτός από το να προσπαθεί να μειώσει το όβερτ.

Μερικές εκκλησίες και άλλες ομάδες χρησιμοποίησαν την εξομολόγηση σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν τους ανθρώπους ν’ ανακουφιστούν από τις όβερτ πράξεις τους. Ωστόσο, δίχως πλήρη κατανόηση όλων των παραγόντων που εμπλέκονται στο θέμα, αυτό έχει περιορισμένη αποτελεσματικότητα.

Η Scientology έχει αποδείξει πλήρως ότι ο Άνθρωπος είναι βασικά καλός, γεγονός που έρχεται σε άμεση σύγκρουση με παλαιότερες πεποιθήσεις, σύμφωνα με τις οποίες ο Άνθρωπος είναι βασικά κακός. Μια απόδειξη για το ότι ο Άνθρωπος είναι βασικά καλός είναι η εξής: όταν ένα άτομο συνειδητοποιεί ότι είναι πολύ επικίνδυνο και λάθος, προσπαθεί να κάνει τον εαυτό του λιγότερο ισχυρό. Και, αν αυτό δεν έχει αποτέλεσμα και εξακολουθεί να διαπράττει όβερτ πράξεις, τότε προσπαθεί να ξεφορτωθεί τον εαυτό του, είτε αποχωρώντας από μια περιοχή είτε με το να συλληφθεί και να τιμωρηθεί.

Ο εγκληματίας πάντοτε κάνει πράγματα που το καθιστούν εύκολο για κάποιον άλλο να τον πιάσει να κάνει κάτι κακό. Θέλει να είναι λιγότερο επιβλαβής για την κοινωνία και θέλει να γίνει και πάλι τίμιος.

Αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, τότε γιατί δεν ανακουφίζεται από τις ανησυχίες του, λέγοντας σε άλλους για τις όβερτ πράξεις του;

Το θέμα είναι το εξής: οι άνθρωποι κάνουν γουίθχολντ τις όβερτ πράξεις τους επειδή πιστεύουν ότι η αποκάλυψή τους θα ήταν άλλη μια όβερτ πράξη. Είναι σαν να προσπαθούν οι άνθρωποι να μαζέψουν όλα τα κακά του κόσμου και να τα κρύψουν. Αλλά αυτό δεν είναι λογικό, επειδή με το να κάνουν γουίθχολντ τις όβερτ πράξεις, οι πράξεις αυτές διατηρούνται σε ύπαρξη, προκαλώντας έτσι το κακό που εμπεριέχεται σε αυτές να διαιωνιστεί.

Όταν τα βάσανα και η ανησυχία εξαιτίας των όβερτ του ίδιου του ατόμου γίνονται πάρα πολύ μεγάλα, το άτομο αντιμετωπίζει άλλο ένα πρόβλημα: πώς να μειώσει το μέγεθος και το βάρος του όβερτ. Ένα άτομο θα μπορούσε να προσπαθήσει να μειώσει το όβερτ μόνο επιχειρώντας να μειώσει το μέγεθος και την αξία του ατόμου σε βάρος του οποίου διέπραξε το όβερτ.

Οπότε, όταν κάποιος έχει διαπράξει μια όβερτ πράξη, συνήθως προσπαθεί να μειώσει την καλοσύνη ή τη σπουδαιότητα των ανθρώπων ή των πραγμάτων εις βάρος των οποίων διέπραξε την επιζήμια πράξη. Για παράδειγμα, ο σύζυγος που είναι άπιστος προς τη σύζυγό του πρέπει μετά να πει ότι η γυναίκα του δεν ήταν καλή κατά κάποιον τρόπο. Παρομοίως η σύζυγος που απάτησε τον σύζυγό της πρέπει να μειώσει τον άντρα της για να μειώσει το όβερτ.

Έτσι, βλέπουμε ότι οποιαδήποτε επίκριση (το να παραπονιέται κανείς για το τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι άσχημα ή λάθος) αποτελεί μια δικαιολόγηση για τη διάπραξη ενός όβερτ. Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα πράγματα είναι σωστά και ότι δε θα πρέπει ποτέ να γίνεται καμία κριτική.

Η κριτική, όταν δε στηρίζεται από γεγονότα, είναι μόνο μια προσπάθεια να μειώσει κανείς το μέγεθος του στόχου του όβερτ, έτσι ώστε να μπορεί να ζει (ελπίζει) με το όβερτ του. Φυσικά, το να επικρίνεις άδικα και να μειώνεις την υπόληψη κάποιου άλλου είναι από μόνο του μια όβερτ πράξη κι έτσι αυτή η «λύση» δεν είναι, στην πραγματικότητα, αποτελεσματική.

Τα πράγματα συνεχίζουν να χειροτερεύουν, όταν συμβεί το εξής: ένα άτομο διαπράττει όβερτ πράξεις χωρίς να το συνειδητοποιεί. Επιζητεί να τις δικαιολογήσει, ρίχνοντας το φταίξιμο αλλού ή κατηγορώντας άλλους. Αυτό τον οδηγεί σε περαιτέρω όβερτ εναντίον τους, πράγμα που οδηγεί στη μείωση της δικής του επιβίωσης και, μερικές φορές, της επιβίωσης και της φήμης των ανθρώπων που κατηγορεί.

Όταν ακούς ακραία και σκληρή κριτική από κάποιον που μιλάει κάπως βεβιασμένα και αφύσικα, συνειδητοποίησε ότι αυτός είναι κάποιος ο οποίος έχει διαπράξει όβερτ ενάντια στο άτομο που επικρίνει.

Η κοινωνία τιμωρεί πολλές παραβάσεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αλλά αυτού του είδους η τιμωρία συχνά κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Οι άνθρωποι που είναι ένοχοι για όβερτ απαιτούν τη δική τους τιμωρία, χρησιμοποιώντας τη για να σταματήσουν τον εαυτό τους (ελπίζουν) από τη διάπραξη περαιτέρω παραβάσεων. Μερικοί άνθρωποι ικετεύουν ακόμη και να τους σκοτώσουν. Αλλά, σε τελική ανάλυση, η τιμωρία δεν επιλύει το βασικό πρόβλημα.

Γνωρίζουμε τι κάνει τον κόσμο ένα τρελό μέρος. Τα καλά νέα είναι ότι τώρα μπορούμε να αποκαταστήσουμε την πνευματική υγεία χρησιμοποιώντας αυτή τη γνώση και κατανόηση.