Υπάρχουν πράγματα που εσύ, ως γονιός, μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις το παιδί σου να ανακάμψει άμεσα από χτυπήματα, μελανιές, γρατζουνιές, φόβους και αναστατώσεις, που συνήθως είναι μέρος τού να μεγαλώνεις.

Αυτές οι ειδικές μέθοδοι ή τρόποι για να βοηθήσεις, που έχουν συμπεριληφθεί παρακάτω, χρησιμοποιούν την επικοινωνία ανάμεσα σ’ εσένα και το παιδί σου. Η επικοινωνία είναι ζωτικής σημασίας όταν ασχολείσαι με τα παιδιά, όπως είναι και σε κάθε κομμάτι της ζωής. Οι ενέργειες που περιγράφονται εδώ είναι όλες βοηθήματα. Ένα βοήθημα είναι μια απλή ενέργεια που μπορείς να κάνεις με κάποιον για να βοηθήσεις στην καταπράυνση μιας ενόχλησης ή για να βοηθήσεις στον χειρισμό μιας δυσκολίας.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις ένα παιδί που κόπηκε ή που τραυματίστηκε από μια μικρή πτώση. Αν η ερώτηση είναι: «Αν ένα παιδί τραυματιστεί, τι κάνεις αμέσως και τι κάνεις αργότερα;». Η απάντηση εξαρτάται από το τι εννοείς με το «αμέσως».

Κάνε Ησυχία

Αν πραγματικά εννοείς αμέσως, εκείνη τη στιγμή, η απάντηση είναι να κάνεις ησυχία! Όταν ένα παιδί τραυματιστεί, σταμάτα να μιλάς. Προσπάθησε να μην πεις σε όλους γύρω σου: «Σσς! Σσς! Σσς!» ή «Σταματήστε να μιλάτε!» ή «Κάντε ησυχία!». Πρέπει απλώς να κάνεις ησυχία. Αν άλλοι άνθρωποι μιλάνε γύρω από το τραυματισμένο παιδί, μερικές φορές απλώς θα τους μετακινήσεις μακριά, αλλά μη μιλήσετε πολύ ενώ το κάνετε αυτό. Μπορείς να βοηθήσεις ένα παιδί πολύ περισσότερο με το να μη λες τίποτα. Μπορεί να σου πάρει λίγο χρόνο για να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να μη μιλάει όταν το παιδί χτυπάει, δεν είναι, όμως, δύσκολο ν’ αποκτήσεις αυτή τη συνήθεια. Η σιωπή δε μειώνει τη στοργή.

Έτσι, το να κάνεις ησυχία είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις, επειδή το να κάνεις πολύ θόρυβο και το να γυροφέρνεις τριγύρω ή το να μιλάς γύρω από ένα τραυματισμένο παιδί μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις πιθανότητες ανάρρωσής του.

Επομένως, μη μιλάς ή μην κάνεις θόρυβο γύρω από ένα παιδί που έχει τραυματιστεί. Δούλεψε ήσυχα για να βοηθήσεις το παιδί δίνοντας, εάν χρειάζονται, πρώτες βοήθειες για το τραύμα.

Μίμηση

Ένα άλλο πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις για να βοηθήσεις το παιδί είναι να δοκιμάσεις λίγη μίμηση. Μίμηση είναι το να αντιγράφεις ή να παριστάνεις τις ενέργειες ενός άλλου ατόμου, καθώς και τις σωματικές κινήσεις που δείχνουν τα συναισθήματά του. Κάνε σιωπηλή μίμηση, που σημαίνει το να αντιγράφεις μόνο τις κινήσεις του παιδιού, όχι αυτά που λέει. Και το κάνεις χωρίς να μιλάς. Για παράδειγμα, το παιδί σε κοιτάζει και τρίβει τα μάτια του. Έτσι, το κοιτάζεις κι εσύ και τρίβεις τα μάτια σου. Αντιλαμβάνεται ότι είσαι εκεί και σε επικοινωνία μαζί του και θα ξεπεράσει αμέσως την αναστάτωση.

Η μίμηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μπορείς να κάνεις μίμηση με παιδιά στο μετρό και σε λεωφορεία και σε μαγαζιά και πάει λέγοντας. Ας πούμε ότι βλέπεις ένα παιδάκι που είναι πάρα πολύ μικρό. Σου χαμογελάει, του χαμογελάς κι εσύ. Ή τυγχάνει να παρατηρήσεις ότι σου σουφρώνει τη μύτη του. Οπότε του σουφρώνεις τη μύτη σου με τον ίδιο τρόπο. Αρχίζει να αποκτά πολύ ενδιαφέρον, διότι βλέπει ότι είσαι σε επικοινωνία μαζί του.

«Πού Συνέβη Αυτό;»

Το καλύτερο βοήθημα για ένα τραυματισμένο ή αναστατωμένο παιδί είναι απλώς να το ρωτήσεις «Πού συνέβη αυτό;» και μετά, ύστερα απ’ αυτό, να το ρωτήσεις «Πού είσαι τώρα;». Όταν κάνεις αυτές τις ερωτήσεις, θα πρέπει να βάλεις το παιδί να δείξει προς την τοποθεσία κάθε φορά που απαντά. Αυτό το βοήθημα μπορεί να βοηθήσει στη θεραπεία πάρα πολλών μελανιών στα παιδιά πολύ γρήγορα.

Μπορείς να τροποποιείς τις ερωτήσεις με βάση τις περιστάσεις. Ας πούμε ότι ένα παιδί σου λέει ότι χτύπησε το γόνατό του. Μπορείς να ρωτήσεις: «Πού το χτύπησες;». Κι έπειτα: «Πού είσαι τώρα;». Ή: «Πού έπεσες;». Και: «Πού είσαι τώρα;». Επανάλαβε τις ερωτήσεις, τη μια μετά την άλλη, μέχρις ότου το παιδί να μην είναι πια αναστατωμένο.

«Μίλησέ Μου Γι’ Αυτό».

Μπορείς επίσης να ρωτήσεις απλώς ένα τραυματισμένο παιδί: «Τι συνέβη; Μίλησέ μου γι’ αυτό». Μετά άφησε το παιδί να σου πει τι συνέβη. Όταν τελειώσει να σου λέει, ζήτησέ του να σου πει ξανά.

Μπορείς να βάλεις το παιδί να το επαναλάβει αρκετές φορές, ωσότου να γελάσει ή να είναι χαρούμενο μ’ αυτό.

Εντοπιστικό Βοήθημα

Ένα από τα πιο εύκολα βοηθήματα που μπορεί να δοθεί είναι το Εντοπιστικό Βοήθημα. Ένα Εντοπιστικό Βοήθημα γίνεται απομακρύνοντας την προσοχή ενός ατόμου από την περιοχή του σώματος που υποφέρει ή από την αναστάτωσή του και κατευθύνοντάς την προς τα έξω στην περιοχή γύρω του.

Ας πούμε ότι ήθελες να δώσεις ένα βοήθημα σ’ ένα παιδί που είχε μια δυσκολία που δεν μπορούσε να την εντοπίσει ή να την περιγράψει. Το παιδί έχει έναν πόνο αλλά δεν μπορεί να πει πού. Δεν ξέρει τι του συνέβη. Απλώς αισθάνεται άσχημα.

Πες στο παιδί ότι θα κάνετε ένα Εντοπιστικό Βοήθημα και εξήγησε με λίγα λόγια τη διαδικασία. Πες του τι πρόκειται να πεις και σιγουρέψου ότι το καταλαβαίνει.

Στη συνέχεια δείξε ένα αντικείμενο και πες στο παιδί: «Κοίταξε εκείνο το _______ (αντικείμενο)».

Όταν το παιδί κάνει αυτό που του ζήτησες, αναγνώρισέ το λέγοντας «Ωραία» ή «Σ’ ευχαριστώ».

Συνέχισε να δίνεις στο παιδί το βοήθημα, κατευθύνοντας την προσοχή του σε διαφορετικά αντικείμενα γύρω του. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι μια πόρτα, μια καρέκλα ή ένα παιχνίδι.

Φρόντισε να του δίνεις αναγνώριση κάθε φορά που κάνει αυτό που του ζήτησες να κάνει. Για παράδειγμα, λες: «Κοίταξε εκείνο το δέντρο». Αυτό κοιτάζει το δέντρο και βλέπεις ότι το έχει κάνει. Το αναγνωρίζεις λέγοντας: «Σ’ ευχαριστώ». Μετά του λες: «Κοίταξε εκείνο το κτήριο». Αυτό κοιτάζει το κτήριο και βλέπεις ότι το έχει κάνει και λες: «Ωραία». Μετά του λες: «Κοίταξε εκείνο τον δρόμο». Αυτό κοιτάζει τον δρόμο και βλέπεις ότι το έχει κάνει και το αναγνωρίζεις λέγοντας «Εντάξει». Έπειτα του λες: «Κοίταξε εκείνο το γρασίδι». Το κάνει και βλέπεις ότι το έκανε και του δίνεις αναγνώριση λέγοντας κάτι σαν: «Πολύ καλά». Κάθε φορά που του λες να κοιτάξει κάτι, πρέπει να δείχνεις αυτό το αντικείμενο.

Συνέχισε μέχρι ο πόνος του παιδιού να μειωθεί και να έχει περισσότερη εγρήγορση. Όταν συμβεί αυτό, μπορείς να τελειώσεις το βοήθημα. Πες στο παιδί: «Τέλος του βοηθήματος».

Είναι πολύ εύκολο να δώσεις το Εντοπιστικό Βοήθημα. Μπορεί να γίνει όταν ένα παιδί έχει συγκεκριμένους τραυματισμούς ή όταν είναι άρρωστο ή αν έχει κάτι που το κάνει να νιώθει άρρωστο ή κάτι οδυνηρό που δεν μπορεί να σου το περιγράψει εύκολα.

Ένα παιδί μπορεί να βοηθηθεί πολύ μ’ ένα Εντοπιστικό Βοήθημα.

Βοήθημα Κατεύθυνσης

Ένα βοήθημα κατεύθυνσης είναι επίσης πολύ καλό για παιδιά. Σ’ αυτό το βοήθημα, το παιδί δείχνει προς μια κατεύθυνση. Για να κάνει αυτό το βοήθημα, το παιδί πρέπει να είναι τουλάχιστον δυόμισι χρονών. Κάνεις την ερώτηση: «Πού είναι (και ονόμασε κάποιο γνώριμο αντικείμενο, όπως το τραπέζι);». Και μετά: «Πού είναι η καρέκλα;» Και: «Πού είναι η μαμά;». Και ούτω καθεξής. Το βοήθημα αυτό σ’ ένα παιδί είναι πολύ αποτελεσματικό.

Μπορείς επίσης να κάνεις αυτό το βοήθημα ως μέρος της διδασκαλίας της γλώσσας σ’ ένα παιδί. Μπορεί να μάθει γρήγορα τα ονόματα όλων των αντικειμένων σ’ ένα δωμάτιο κάνοντάς το αυτό. Ρωτάς: «Πού είναι το τραπέζι;». Και μετά λες: «Αυτό είναι ένα τραπέζι, ακριβώς εκεί. Τώρα, πού είναι το τραπέζι; Εντάξει, εδώ βρίσκεται το τραπέζι. Μάλιστα».

Στη συνέχεια, μπορείς να πάρεις ένα άλλο αντικείμενο ή μέρος του χώρου γύρω σου και να ρωτήσεις: «Πού είναι το πάτωμα; Αυτό είναι το πάτωμα».

Όταν κάνεις το βοήθημα με ένα παιδί, μετά από λίγο, θα σε ρωτήσει: «Πού είναι το τραπέζι;», «Πού είναι το πάτωμα;» και τα λοιπά. Μη σε απασχολεί αυτό. Απλώς ικανοποίησε τα αιτήματά του. Αυτό επίσης του φτιάχνει το κέφι.

Ο Χειρισμός της Θλίψης

Αν ένα παιδί είναι στη θλίψη (αισθάνεται πολύ λυπημένο, κλαίει κ.λπ.), συνήθως αρκεί το να το αφήσεις απλώς να κλάψει μέχρι να του περάσει η θλίψη. Αυτό αληθεύει, ιδιαίτερα στην περίπτωση που βρίσκεσαι πολύ κοντά του και γνωρίζει ότι μπορεί να βασίζεται σε σένα για υποστήριξη και βοήθεια.

Αν το ρωτήσεις τι συνέβη και δε σου απαντά, μην επιμείνεις ούτε να απαιτήσεις να σου πει. Και μην προσπαθήσεις να κάνεις ένα παιδί να σταματήσει να κλαίει λέγοντάς του απλώς να μην κλαίει.

Άσε το να κλάψει. Αυτό πρέπει να κάνεις για το παιδί. Μην προσπαθήσεις να του φτιάξεις τη διάθεση. Άσε το να κλάψει. Άσε το να κλάψει μέχρι τελικά να δει ότι είσαι εκεί.

Αν αρχίσεις να μιλάς σ’ ένα παιδί που κλαίει, μπορεί να το κάνεις να θυμώσει ξαφνικά και να συμπεριφερθεί με ανεξέλεγκτο τρόπο ή να αναστατωθεί ή να αρχίσει να σκουντάει το σώμα του πάνω σε πράγματα. Θα κάνει διάφορα πράγματα. Το μόνο που θέλει είναι να σταματήσεις να του μιλάς.

Κλαίει επειδή έχει χάσει κάτι. Έχει χάσει κάτι εκεί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και τώρα, με τις ερωτήσεις σου, προσπαθείς να πάρεις κάτι από αυτόν. Θέλεις να πει κάτι.

Όταν αισθάνεται άσχημα, και κλαίει, επειδή έχασε κάτι, προσέχει αρκετά ώστε να μη σου πει κάτι, επειδή νομίζει ότι θα χάσει περισσότερα. Έτσι, αν του επιβάλεις επικοινωνία, μπορεί να αναστατωθεί. Αλλά, αν χρησιμοποιήσεις καλή, ήπια επικοινωνία για να το κάνεις να αντιληφθεί το γεγονός ότι δεν έχει παντελή έλλειψη ανθρώπων για να τους μιλήσει, δημιουργείς μια ισορροπία. Βλέπει ότι είσαι εκεί, του μιλάς, και στην πραγματικότητα δεν αναμένεις ότι πρέπει να απαντήσει.

Αν το κάνεις αυτό πολύ απαλά και δεν πεις πολλά, απλώς θα αποκτήσει επίγνωση για εσένα. Εντελώς ξαφνικά θα σταματήσει να κλαίει και θα χαλαρώσει επειδή έχει αναγνωρίσει ότι είσαι εκεί.

Κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις είναι να πάρεις ένα μικρό παιχνίδι ή κάτι τέτοιο και να το βάλεις στο χέρι του. Μπορείς να του δώσεις σχεδόν οτιδήποτε. Θα το απορρίψει στην αρχή. Γιατί το απορρίπτει; Από την άποψη του παιδιού, δεν είναι εκεί, αυτό είναι όλο. Φοβάται ότι θα του μιλήσεις. Αλλά, ξαφνικά, θα πάρει ό,τι έβαλες στα χέρια του και θα πει: «Α, καλά. Αυτό είναι εντάξει».

Ίσως να γίνει λίγο ανταγωνιστικός όταν του δώσεις κάτι. Σου έτυχε ποτέ να αγοράσεις στο παιδί σου ένα παγωτό χωνάκι; Το είδες να κλαίει και του έδωσες ένα παγωτό χωνάκι. Έκλαψε με λυγμούς λίγο περισσότερο και ήταν ίσως λίγο ανταγωνιστικό, μετά προσποιήθηκε ότι δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για το παγωτό και, τελικά, καθώς το ξεπέρασε, ήταν εκεί, τρώγοντας το παγωτό και κοιτάζοντας γύρω του και ένιωθε μια χαρά.

Κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις ένα παιδί είναι να τραβήξεις την προσοχή του κάνοντας αυτό που κάνει. Για παράδειγμα, ένα μικρό παιδί είναι ξαπλωμένο στο πάτωμα, νιώθει πολύ λυπημένο και κλαίει και δε σου απαντάει. Μπορείς να ξαπλώσεις στο πάτωμα και να αρχίσεις να κλαις επίσης. Μερικές φορές μπορείς απλώς να ξαπλώσεις στο πάτωμα στην ίδια θέση όπως το παιδί και το παιδί θα αισθανθεί πιο άνετα. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά απλώς ξαπλώνεις και το παιδί σταματάει να κλαίει. Το παιδί αισθάνεται καλύτερα γιατί είσαι εκεί και αρχίζει να σου μιλάει. Αλλά, αν αυτό δε φέρει αποτέλεσμα, θα μπορούσες και εσύ να κλάψεις.

Ας πούμε ότι το παιδί είναι ξαπλωμένο εκεί και κάνει μπου-χου-χου-χου-χου και εσύ ξαπλώνεις εκεί και κάνεις μπου-χου-χου-χου-χου. Το παιδί μπορεί ακόμα να πει κάτι τέτοιο: «Τι είναι όλος αυτός ο θόρυβος; Τι συμβαίνει εδώ;». Και θα σε πρόσεχε. Είναι απλώς ένας τρόπος για να προσελκύσεις την προσοχή του. Όταν κάνεις ένα παιδί να εστιάσει την προσοχή του λίγο σε κάποιο τμήμα της περιοχής γύρω του, αυτό είναι το πρώτο βήμα της επικοινωνίας.

Ως ένα άλλο παράδειγμα, ένα παιδί μπορεί να αισθάνεται άσχημα. Μπορεί να νιώθει λες και η ζωή έχει πολύ βαριές μπότες και περπατάει πάνω του. Το παιδί αισθάνεται φρικτά και κάνει «σνιφ-σνιφ». Έτσι, κάνεις τους ίδιους «σνιφ-σνιφ» ήχους. Αν το κάνεις αυτό, το παιδί θα σε κοιτάξει και μετά θα κοιτάξει αλλού και πάλι.

Πριν να το καταλάβεις, το παιδί θα το προσπαθήσει ξανά και θα κάνει «σνιφ». Οπότε κάνεις «σνιφ».

Και τότε το παιδί θα γίνει ευδιάθετο.

Μια άλλη μέθοδος για να βοηθήσεις ένα παιδί που κλαίει είναι να βάλεις το παιδί να μεγαλοποιήσει τα δάκρυά του. Εδώ είναι ένα παράδειγμα για το πώς ένας γονέας χειρίστηκε την κόρη του που έκλαιγε, με αυτό τον τρόπο. Ήρθε κλαίγοντας επειδή ήθελε κάτι και έτσι ο γονιός είπε: «Θεέ μου, αυτό είναι πολύ καλό. Για να δούμε αν μπορείς να το ξανακάνεις». Κι εκείνη έκλαψε ξανά και μετά τον κοίταξε με ένα χαμόγελο. Και αυτός είπε: «Αυτό είναι πολύ καλό». Αυτή συμφώνησε. Κι αυτό ήταν το τέλος των δακρύων.

Μια απλή μορφή αυτού έχει αποτελέσματα με ένα μωρό: απλώς αναγνωρίζεις τι κάνει το βρέφος. Ένα μικρό μωρό, ξαπλωμένο στην κούνια του, κλαίει, κλαίει, κλαίει, κλαίει και οι άνθρωποι έρχονται και συνήθως λένε: «Σσς, σσς, είναι εντάξει, γλυκό μου, κανείς δεν πρόκειται να φύγει και κανείς δεν πρόκειται να σε αφήσει» κ.λπ. Αλλά ένας Scientologist έρχεται στην κούνια και δίνει στο μωρό μερικές καλές αναγνωρίσεις, λέγοντάς του: «Καλά! Ωραία!». Και το μωρό σταματάει να κλαίει. Γιατί σταματάει; Γιατί ο Scientologist είπε ευθέως: «Σε άκουσα να κλαις, ξέρω τι κάνεις, είσαι ξαπλωμένο εκεί και κλαις». Είναι η αναγνώριση που είχε αποτελέσματα – ενημερώνεις κάποιον ότι τον άκουσες.

Ως ένα διασκεδαστικό παράδειγμα αναγνώρισης ενός μικρού παιδιού γι’ αυτό που κάνει, υπήρχε κάποτε ένα μικρό μωρό, που ήταν ξαπλωμένο στην κούνια του και έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε. Ένας Scientologist πήγε στο πλάι της κούνιας και είπε: «Γεια σου!». Μετά είπε: «Ξάπλωσε στην κούνια σου». «Σ’ ευχαριστώ». «Ξάπλωσε στην κούνια σου». «Σ’ ευχαριστώ». «Ξάπλωσε στην κούνια σου». Αυτό έκανε το μωρό, κι έτσι έβγαλε έναν μεγάλο αναστεναγμό ανακούφισης και σταμάτησε να κλαίει. Είναι αρκετά απλό. Ο Scientologist τού έδωσε να κάνει κάτι που μπορούσε πραγματικά να κάνει με επιτυχία.

Έτσι, ο τρόπος για να βοηθήσεις ένα παιδί που είναι στη θλίψη είναι απλώς να είσαι εκεί για το παιδί και να το βγάλεις από τη θλίψη του μέσω της επικοινωνίας. Αν μπορείς να το φέρεις σε επικοινωνία, θα ξεπεράσει τις αναστατώσεις του.

Περίληψη

Τα κύρια σημεία, όταν έχουμε να κάνουμε με τις αναστατώσεις ή τα χτυπήματα ενός παιδιού, είναι τα εξής:

1. Μην πεις τίποτα και μην κάνεις κανέναν θόρυβο κοντά σ’ ένα παιδί που χτύπησε.
2. Άφησε το παιδί να κλάψει, αν αυτό φαίνεται να είναι αρκετό.
3. Δώσε στο παιδί βοηθήματα για να το βοηθήσεις να αναρρώσει γρήγορα από τον τραυματισμό ή την αναστάτωση.